Dit is het allereerste blog van dressuurinstructrice en amazone Esther Wisse. In de komende blogs zal ik mijzelf voorstellen en een stukje van mijn (paarden)leven vertellen..
Wie ben ik nu eigenlijk? Op mijn website hebben jullie al wat over mij kunnen lezen, maar ik wil mij toch graag nog even nader voorstellen en uitleggen waar mijn drive, motivatie en passie zijn ontstaan bij het oprichten van EW Training & Instructie.
Ik zal dit doen door middel van het posten van een aantal blogs, want anders wordt het één lang verhaal. Ik vind het leuk als iedereen mij goed leert kennen en mijn inspiratie achter mijn bedrijf begrijpt. Het is toch eenmaal fijn om iemand goed te leren kennen, die jou eventueel kan helpen en begeleiden op jouw weg naar beter rijden? Terug naar het begin: Wie ben ik nu eigenlijk?
Ik ben Esther Wisse wonend in Barneveld. Altijd al mezelf aangetrokken gevoeld tot paarden. Mijn ouders en familie hadden helemaal niets met paarden, sterker nog mijn ouders waren bang voor paarden, maar als ik foto’s terug kijk zie ik mezelf toch veelal in de buurt van paarden. Voor de meesten met een ”paardenklik” denk ik heel herkenbaar.. Zoals mijn moeder zei: je hebt het of je hebt het niet. Mijn oudste zus heeft als enige uit de familie, samen met mij, ook paarden gehad. Mijn jongere zus had hier helemaal niets mee, die was meer van de vogels, kippen en eenden. Vandaar dat mijn moeder zei: Je hebt het of je hebt het niet. Voor mij was het altijd mijn droom om een eigen paard te hebben…
Op een dag werden er voor ons huis, waar een groot weiland lag, plots hekken als omheining geplaatst. Vroeger liepen daar altijd schapen, maar plots waren deze weg en kwamen er hekken te staan. Natuurlijk hoopte ik stiekem, zoals ieder meisje dat doet die verliefd is op paarden, dat nu net daar paarden kwamen te staan. Maar ik was inmiddels ook wel al zo oud dat ik mijzelf besefte dat het niet zomaar zo mooi kon zijn. Ik dacht daar komen vast koeien of iets dergelijks.
De stallen die aangepast werden kregen ook hele rare staldeuren, geen paarden staldeuren in mijn ogen. Maar integendeel van wat ik dacht beweerde mijn moeder dat daar wel paarden zouden komen, want dat zei haar gevoel… Natuurlijk wilde ik niets lievers dan paarden voor mijn huis, maar hartstikke leuk ”zo’n gevoel”, het moest natuurlijk wel echt zo zijn en bracht ik ”mijn moeders” gevoel in twijfel. Wel zijn wij altijd mensen geweest waarbij gevoel een grote rol speelt in het leven en het op de een of andere manier ook nog wel eens klopt..
(On)geduldig wachtte ik af. Pffff, elke dag staarde ik naar het land om te kijken of er iets veranderde, wat duurde het lang! En net alsof het zo zou moeten zijn stond daar op een dag een paard..! Ik kon mijn ogen niet geloven. Het was gewoon te mooi om waar te zijn!
Wordt vervolgd.. Lees Even voorstellen.., Zie ik daar een paard? (deel II) volgende week.
Tot volgende week!
leuke blog!