Dit is het vervolg op het allereerste blog van dressuurinstructrice en amazone Esther Wisse. In de komende blogs zal ik mijzelf verder voorstellen en een stukje van mijn (paarden)leven vertellen..
”En net alsof het zo zou moeten zijn stond daar op een dag een paard..! Ik kon mijn ogen niet geloven. Het was gewoon te mooi om waar te zijn! Ik zag een paard staan!”
Een echt paard, wel gezegd een Fjordenpaard. Wat was ik blij! Ik was natuurlijk wel heel blij, maar het wilde niet zeggen dat ik ook wat met dat paard mocht doen.. Diezelfde avond ben ik even langs geweest om bij het paard te kijken en een aai over zijn bol te geven. Eigenlijk durfde ik niet zo goed, want mocht ik daar überhaupt wel komen?
Even later had ik afgesproken met een meisje uit mijn klas op de basisschool. Zij ging elke week paardrijden op de manege. Soms was ik een beetje jaloers, want dat wilde ik ook, maar dat was te duur voor ons. Ik woonde met mijn moeder en zus samen in een huurhuis. Mijn moeder zorgde voor ons en daarom was er geen geld voor dure paardrijlessen. Maar het meisje uit mijn klas kwam bij mij spelen en samen gingen wij bij het paard kijken. We aaiden het paard, spraken meer over paarden en maakten een nieuwe afspraak om de dag erop weer langs te gaan.
De dag erop had zij borstels meegenomen die zij op de manege gebruikte. We gingen weer bij het paard langs en borstelden hem over zijn hoofd. We kwamen niet in het hek, want ik was wel zo netjes opgevoed, dat ik dat absoluut niet mocht! We bleven een tijdje bij het paard en plots kwam daar een auto aan! Ik wist helemaal niet of ik daar wel mocht zijn. Het was de eigenaar van het paard! O jee..
Hij kwam naar ons toe en vertelde ons dat hij was gebeld dat we het paard poetsten… Ik kan mij niet precies meer herinneren wat hij zei, maar ik kan mij wel herinneren dat hij niet heel blij was, maar het wel tolereerde. Hij vertelde ons dat wij zolang we buiten het hek bleven best even langs mochten komen. Mijn dag kon niet meer stuk! Ik had een soort van verzorgpaard!
Vanaf dat moment kwam ik natuurlijk elke dag. De eigenaar dacht natuurlijk dat wij, naarmate de tijd verstreek, wel afdropen. Mijn vriendinnetje deed dat ook en was de eerste paar keer nog mee geweest, maar uiteindelijk was ik daar als enige elke dag te vinden, want ik had eindelijk ‘’mijn paard’’.
In de tussentijd begon ik de eigenaar steeds meer te helpen met klussen rondom de stal. Hij was er natuurlijk maar pas net en er moest nog veel gebeuren. Toen ik daar steeds meer rond liep begon mijn moeder zich ook zorgen te maken, want die vond paarden maar groot en gevaarlijk… Ze heeft uiteindelijk de eigenaar maar uitgenodigd voor koffie thuis om eens over ‘het paard’ en mij te praten en te zien wat nu precies de bedoeling was. Na een goed gesprek en haar zorgen geuit te hebben was het haar duidelijk dat ik het paard kon blijven verzorgen, ze zag ook in dat ik plots heel anders werd, veel blijer, veel gelukkiger.
Naarmate de tijd verstreek mocht ik meer met het paard doen en kwamen er meer paarden bij. Het begon met 1 paard, maar werden uiteindelijk 4 paarden! Ik had de tijd van mijn leven, meegaan met het mennen, paarden poetsen, proberen te longeren, wandelen etc. Ik vond alles prima want ik was zo blij! Rijden kon ik helemaal niet, maar ik wilde het wel heel graag helaas hadden wij geen geld voor rijlessen. Uiteindelijk kreeg ik na veel zeuren voor mijn verjaardag paardrijlessen bij de manege verderop. Daar ging ik dan op weg naar mijn rijlessen, trouw elke week op de fiets met mijn cap op en mijn zweepje in mijn hand!
De eerste les weet ik nog heel goed. Ik reed op een wit paard. De tweede les wilde ik graag op de Fjord… Ik was natuurlijk altijd bezig met de Fjorden. Wel werd er gewaarschuwd: de Fjord is wel eigenwijs hoor.., maar dat maakte mij natuurlijk niets uit!
Inmiddels ging ik naar de middelbare school. Voor ik naar school ging, ging ik eerst naar stal de paarden voeren. Biks in de bakken zodat ze dat eerst konden eten en dan ging ik ondertussen het hooi in de weide leggen zodat ik ze daarna buiten kon zetten. Wanneer alles buiten stond pakte ik snel mijn tas en fiets om vervolgens naar school te racen. Hoogstwaarschijnlijk rook ik dan nog wel eens naar paard of hooi. Ik heb er in ieder geval nooit wat over gehoord en mij kon het weinig schelen, want ik had paarden, tenminste voor zolang het duurde…
Plots kreeg mijn leven een hele andere wending. We zouden gaan verhuizen naar Loosdrecht… Had ik eindelijk mijn paarden, werden die mij afgenomen. Een andere plek verder weg, dit zorgde ervoor dat het voor mij niet meer mogelijk was om de paarden te doen… Dit sloeg als een bom bij mij in! Ik was uiterst verdrietig en boos: GEEN PAARDEN MEER…
Wordt vervolgd.. Lees Even voorstellen..! Een eigen paard! (deel III) volgende week.
Tot volgende week!
