Dit is het vervolg op de blogserie van dressuurinstructrice en amazone Esther Wisse. In de komende blogs zal ik mijzelf verder voorstellen en een stukje van mijn (paarden)leven vertellen..
”Het transport naar Griekenland ging niet vlekkeloos en gaf veel problemen. Ik wil niet verder ingaan op deze problemen, maar het heeft uiteindelijk best heel lang geduurd voor Yanieke en Lizzy in Griekenland aankwamen.”
Ik was zo blij toen ze er waren! Ik had heel lang gewacht en geduld gehad, maar nu waren ze er eindelijk! Ze waren beiden moe en hebben een aantal dagen lekker in de zon vertoefd. De overgang voor ze was enorm want in Duitsland sneeuwde het al toen ze overkwamen, maar in Kreta was het zeker nog +25 graden.
Vooral Yanieke had problemen. Het eten wilde ze eerst niet en vond het maar raar. Een fjord eet toch echt veel, maar het soort hooi(gemaakt van klavertje vier) dat ze op Kreta hadden vond ze echt maar niets. Het stro wat daar ook als voer gegeven wordt at ze wel, dat kende ze nog wel. Dat was dan ook het enige wat ze at in de eerste dagen. Gras kennen ze bijna niet op Kreta daar is het er echt te droog voor. Het hooi is daar overigens ook heel duur, soms wel 15 euro per kleine vierkante baal!
Naast het feit dat ze in het begin slecht at speelden er ook darmproblemen door de warmte. Lizzy had hier niet zoveel problemen mee. Niemand wist in eerste instantie waardoor het kwam, dierenartsen zijn op Kreta al schaars en de kwaliteit en kennis die ze hebben is echt minimaal, maar uiteindelijk kwamen we erachter dat het een kwestie was van wennen en acclimatiseren voor Yanieke. Lizzy had uiteindelijk ook last van de warmte die ging elke keer liggen, hierdoor leek het een tijd erop alsof ze gewoon aan het relaxen was, maar uiteindelijk kwamen we er achter dat ook zij moeite had met de warmte en juist daardoor probeerde af te koelen. Vervolgens heb ik Lizzy net zoals Yanieke ook geschoren zodat ze zich beter kon aanpassen.
In Griekenland was ik altijd opzoek naar begeleiding bij het rijden en om mijzelf verder te ontwikkelen met de paarden. Ik had hier en daar op een stal gewerkt, maar op Kreta is zo weinig te doen met paarden dat ik nooit mijn draai heb kunnen vinden. Op school was het voor mij ook heel lastig want ik sprak de taal in eerste instantie niet. Wel moet ik zeggen dat ik met de mensen bij wie ik in de klas zat, die mij echt enorm hebben geholpen altijd. Ik ben daar nooit gepest en ze waren echt oprecht heel vriendelijk. De eerste dag naar school op Kreta was dan ook heel spannend voor mij want ik was echt bang om weer gepest te worden. Uiteindelijk is dit allemaal heel goed gegaan.
Ik had wel veel moeite om mee te komen met de lessen want ik sprak amper Grieks. Ik heb privé lessen Grieks gevolgd etc. maar uiteindelijk kon ik de motivatie niet meer opbrengen om daar naar school te gaan en mijn examens te halen. Het was gewoon te moeilijk. Het eerste jaar heb ik nog mijn examens gehaald met wat aanpassingen maar het tweede jaar zou ik gewoon mee moeten doen met de rest en dit was echt te hoog gegrepen voor mij. Uiteindelijk ben ik vooral veel gaan werken, ik moest immers ook de paarden betalen. Ik heb in Griekenland echt een moeilijke tijd gehad. Ik ben vanaf mijn 15de tot mijn 18de daar geweest. In deze tijd waren Yanieke (en Lizzy) echt mijn enigste maatjes.
Na 3 jaar heb ik dan uiteindelijk ook besloten om terug naar Nederland te gaan omdat ik niet gelukkig kon worden in Griekenland. Mijn moeder is er blijven wonen, want dat was echt haar ding. Voor mijzelf natuurlijk wederom een hele grote stap om alleen terug naar Nederland te gaan. Het was wel echt beter voor mij want ik was in die tijd alles behalve vrolijk, eigenlijk was ik alleen maar heel verdrietig. Vlak voordat ik terug naar Nederland ging werd het enigste waar ik echt om gaf voor een deel ook nog van mij afgenomen. Iets wat voor veel mensen onbegrijpelijk is hoe dit kon gebeuren en waar zelfs mensen aan twijfelden of het wel echt gebeurd was. Misschien deed dat mij nog wel het meeste zeer…
Op een ochtend ging ik naar de paarden. Ik had inmiddels een eigen stukje land waar ik ze samen hield. Ik kwam aanrijden op mijn scooter en zag Yanieke voor mijn hekwerk staan zonder deken. Ik schrok, ik dacht ze zijn ontsnapt! Ik was blij dat Yanieke nog voor het hek stond, want dan kon Lizzy nooit heel ver zijn. Ze waren altijd met zijn tweeën en gingen nergens heen zonder elkaar. Ik zoeken, maar ik kon Lizzy nergens vinden en de deken van Yanieke ook niet… Vond het zo raar!
Maar plots werd mij alles duidelijk, een doorgeknipt hekwerk met daarachter diepe wielsporen. Op Kreta zijn paarden veel meer waard en worden ze nooit zo goed verzorgd zoals wij dat kennen. Als een paard een emmer water op de dag krijgt dat is dat daar normaal, terwijl wij gelijk over dierenmishandeling zouden spreken. Om het samen te vatten mijn paarden waren voor daar heel mooi en goed verzorgd terwijl dat voor ons niet meer dan normaal is. Ze hebben Lizzy in een pick-up opgeladen en haar die nacht mee genomen. Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet waar zij is. Ik denk dat van de jaren in Griekenland dit misschien wel het moeilijkste moment ooit was…
Ik heb nog dagen gezocht, affiches geplakt, langs de politie gegaan over het hele eiland en iedereen op de hoogte gesteld, maar niemand wist iets.. Ik was echt enorm verdrietig. Achteraf denk ik dat ze ook Yanieke hebben geprobeerd op te laden, maar Yanieke is een stuk groter, sterker en heeeel eigenzinnig. Het meest speciale aan dit hele gebeuren vond ik dan ook dat ik haar s’ ochtends buiten mijn hekwerk precies pal voor de deur vond. Als ze had gewild had ze het hele eiland over kunnen gaan. Ze had heel Kreta kunnen ontdekken alle olijfbomen kunnen opeten etc. Maar nee, Yanieke stond gewoon voor mijn deur te wachten. Zo trouw als ze was. Mijn band met Yanieke is daardoor nog sterker geworden, want ik geloof echt dat ze daar gebleven is voor mij. We hadden al zoveel doorstaan samen. Ooit vertelde mij iemand dat een paard van iemand kon houden. Dit klonk mij toen zo vreemd in de oren. Een paard is een beest, geen mens met menselijke gevoelens. Maar sinds die dag geloof ik dat echt. Als je paard de hele nacht vrij rond loopt en niet verder gaat dan het hek zegt dat echt wel wat. En dat is misschien ook wel het bijzondere aan paarden….
Wordt vervolgd.. Lees Even voorstellen..Terug naar Nederland (deel VI) volgende week.
Tot volgende week!
