Dit is het vervolg op de blogserie van dressuurinstructrice en amazone Esther Wisse. In de komende blogs zal ik mijzelf verder voorstellen en een stukje van mijn (paarden)leven vertellen..
”Een andere plek ver weg, dit zorgde ervoor dat het voor mij niet meer mogelijk was om de paarden te doen… Dit sloeg als een bom bij mij in! Ik was uiterst verdrietig en boos: GEEN PAARDEN MEER…”
Maar ik werd die avond gebeld door de eigenaar van de paarden. Inmiddels was het hem ook duidelijk geworden dat ik weg zou gaan. Hij wist wat de paarden voor mij betekenden. Hij belde op en vroeg waar ik heen zou gaan en wat ik ervan vond. In dat gesprek vertelde hij mij dat ik een van zijn paarden mee mocht nemen! Ergens was ik heel blij en dacht WAUW een paard, een paard waar ik dan toch nog van alles mee kan doen. Maar aan de andere kant wist ik ook dat wij helemaal geen geld hadden voor een paard, we hadden al amper geld voor paardrijlessen.., hoe moesten we dat paard betalen dan?
Uiteindelijk mocht ik 1 van de 4 fjorden uitkiezen en meenemen. Het paard zou van de eigenaar blijven, maar ik moest er voor zorgen. Wederom was ik zo blij als een klein kind.. een ”eigen” paard. Ik moest nog wel de keuze maken welk paard ik zou meenemen. Ik vond het zo lastig! Ik verzorgde ze alle vier met veel liefde en plezier. Werd het het jonge hengstveulen? Of toch de andere waar ik altijd zo veel mee knuffelde? Maar ik was ook wel zo slim dat ik beredeneerde wat voor mij het handigste zou zijn. Het hengstveulen was hengst.., als die groter zou worden zou die misschien te sterk voor mij worden, degene waar ik altijd mee knuffelde was mij eigenlijk altijd de baas en te sterk.. Dan was er nog Yanieke en haar volle zus. Met haar volle zus heb ik nooit heel veel gehad, op een of andere manier lagen wij elkaar niet helemaal. Yanieke daarentegen was heel anders en die was nog maar 3 jaar, die was niet te sterk voor mij en kon ik nog naar mijn eigen hand zetten.
Na lang wikken en wegen koos ik voor Yanieke. In de tussentijd was ik ook met Yanieke aan het rijden begonnen. Ik was nog zeer onervaren en dat was Yanieke eigenlijk ook.. die wist niets van rijden of zadelmak zijn dus achteraf gezien, zoals ik het nu bekijk, was dit misschien niet het meest handigste.., maar hé alles is goed gekomen. Door het rijden met Yanieke wat ik toch wel heel leuk vond, ondanks dat ik er (ik weet niet hoe vaak meer) naast lag, ze er weer eens met mij ervandoor scheurde, of ik gewoon weer eens aan het zand happen was, besloot ik toch voor Yanieke te gaan. Ik verbaas mij nu, als ik erover nadenk, dat ik er elke keer weer ben opgestapt zonder aanmoediging van buitenstaanders of iemand. Het was volledig mijn eigen keuze. Ik denk ook omdat mijn ouders geen paarden hadden het maar goed was dat ze niet wisten hoe het er aan toe ging met mij en die paarden zo nu en dan. Ik moet er nu echt heel hard om lachen, maar achteraf was het misschien niet allemaal zo verantwoordelijk.
In de weken daarna gingen we een stal zoeken die niet te duur was, maar waar het wel voor Yanieke en mij goed genoeg zou zijn. We kwamen uit bij een boer waarbij Yanieke een stalletje kreeg voor de winter, waar er een simpele buitenbak was en ze lekker de weide op kon. Maar het was natuurlijk ook niet alleen Yanieke die nieuwe dingen tegemoet ging. Ook ik moest een nieuwe school vinden en wennen aan het nieuwe huis.
Wordt vervolgd.. Lees Even voorstellen..Het begin van een nieuw leven (deel IV) volgende week.
Tot volgende week!
