Dit is het vervolg van de blog serie: Projectpaard: Four Roses. In deze blogserie vertel ik wat meer over het proces van Four Roses. Deze blog is het vervolg op: Projectpaard: Four Roses (V)
”Ik had alleen nog niet gegaloppeerd…”
In de tussentijd was ik, of eigenlijk Roos natuurlijk, wel toe aan wat galopwerk. De stap en draf gingen prima, maar ik realiseerde mij dat de galop nog wel wat lastiger zou kunnen worden. Dit vanwege dat ik vanaf het begin het idee heb gehad dat alle problemen in de galop waren ontstaan. Als ik de verkoop filmpjes bekeek kon je eigenlijk zien dat ze in de galop veel moeite had. Met deze reden wilde ik haar nog een keer laten nakijken door de chiropractor voor ik aan het galopwerk zou gaan beginnen. Bij de vorige behandeling constateerden we natuurlijk een blokkade in de hals. Dit was enorm verbeterd maar ik wilde wel graag weten of ze nu nog ergens last van had en dat ze ook echt alles kwijt was.
Tijdens de behandeling van de chiropractor bleek wel dat ze enorm verbeterd was. Toch had ze nog een paar kleine dingetjes in de hals die ze gelijk behandeld heeft. Dit zorgde er waarschijnlijk voor dat ze aan de rechterkant toch nog wat gevoelig was. Verder was ze nu helemaal tip top in orde en kreeg ik groen licht om met de galop te gaan starten. In de dagen na de behandeling heb ik haar eerst wat rust gegeven en gestart met longeer werk. Daarna heb ik het rijden weer opgepakt.
Toen Roos ontspannen was tijdens het rijden gaf ik de hulpen om aan te galopperen, hierop voelde ik direct iets spanning, bolde ze haar rug en ging wederom volledig in de staak. Ik ging hier niet op in en gaf haar de hulpen om gewoon weer te draven, waarop ze braaf weg draafde. Vervolgens probeerde ik het nogmaals en kreeg ik wederom dezelfde reactie. Omdat ik haar inmiddels alleen reed durfde ik haar niet helemaal alleen door te pakken, je weet natuurlijk nooit wat je tegenkomt en het geeft nu eenmaal een veilig gevoel als er iemand aan de zijlijn staat, ook al kan diegene niets doen. Ik wist dat ze nu geen pijnpunten meer had, maar dat dit waarschijnlijk nog een mentaal stuk oud zeer was. Ze moest opnieuw leren dat ze deze beweging ook met een ruiter kan maken en dat het geen pijn meer oplevert.
De dag erna had ik hulp geregeld. Ik stapte op en voelde al direct dat ze wat opbolde. Het was waarschijnlijk gekomen door het aangalopperen en dat dit toch spanning oplevert. Echter wilde Roos vandaag helemaal niet meer voorwaarts en viel weer terug in haar staak gedrag. Deze keer merkte ik vooral op dat ze eigenlijk wel op een andere manier spanning had. Waar ze eerst echt gestresst werd had ze nu meer spanning van het feit dat ik iets anders wilde dan dat zij eigenlijk in gedachten had. Met wat hulp van iemand op de grond hebben we haar weer voorwaarts gekregen. Toen Roos hier weer mee op de goede weg was zijn we verder gegaan met het galopperen. Dit ging eigenlijk snel heel goed door de hulp vanaf de grond. Het gaf haar het juiste idee en gevoel om alles voorwaarts op te lossen en niet in haar oude gedrag te vallen. Na een aantal keer het aanspringen te oefenen kon ik al een hele nette overgang maken en zat ik in de galop zonder al te veel problemen. Dat was echt een mega vooruitgang!
In diezelfde week hebben we het nogmaals op deze manier aangepakt en heb ik eigenlijk nog maar 1x een storing gehad. De dagen daarna ben ik weer alleen gaan rijden om het verder goed voelde. Het was natuurlijk niet in 1x helemaal perfect, maar zolang ik maar voorwaarts bleef rijden en haar ook echt de leiding gaf ging het eigenlijk heel goed. Bleef ik te afwachtend of was ik niet helemaal duidelijk dan nam ze de controle over en moest ik eigenlijk vooral mijzelf corrigeren. Voor mijzelf was dat ook de bevestiging dat ze echt een duidelijke leiding nodig heeft om haar angsten en vertrouwen in mij te (over)winnen.
Naderhand heb ik nog 1x gehad dat ze eigenlijk mijn leiderschap aan het testen was. Bij het opstappen hoorde ze achter in de bak een geluid waar haar focus naar toe trok. Hierop wilde ze de leiding nemen en eigenlijk geen stap meer zetten. In plaats voorwaarts te gaan, ging ze achterwaarts en wilde ze weer gaan staken. Ik probeerde haar rustig voorwaarts te laten stappen, maar daarentegen begon ze te bokken op mijn been en gooide ze mij er bijna vanaf. Op dat moment bleef ik nog net zitten.., eerst mijzelf weer even recht in het zadel getrokken om vervolgens af te stappen. Ik begon weer even met het werk aan de hand om dit stukje af te werken zonder dat ik in een discussie terecht kom. Roos was nu aan het zoeken naar wie de leiding heeft en of ze op zichzelf moest vertrouwen of toch liever het vertrouwen aan mij zou gaan geven.
Nu hoor ik veel mensen denken als je afstapt dan bevestig je haar gedrag. Echter wanneer ik door zou gaan met het rijden zou ik juist in de discussie terecht komen of we nu wel of niet voorwaarts zouden gaan. Dit vooral omdat het rijden voor haar nog wel wat spanning opleverde. Komt daar een extra factor bij, in dit geval een geluid wat ze spannend vindt, wordt de spanning dusdanig groot dat je het niet goed meer kan sturen. Dan moet je een andere manier vinden om het niet uit de weg te gaan, maar het wel op een goede manier op te lossen.
Toen het werk aan de hand goed ging en er meer ontspanning kwam ben ik weer opgestapt en kon ik zo zonder problemen verder rijden. Roos is een zeer gevoelig paard die een duidelijke leiding nodig heeft, maar ook vaak moet horen dat ze het goed doet en dat ik haar vertrouw, maar ook dat zij mij kan vertrouwen. Ik merk dat het stukje vertrouwen elke dag groeit en ik haar beter begrijp, maar ook daardoor de pijn voel die zij heeft gehad door lange tijd niet begrepen te zijn geweest. Des te fijner vind ik het dat dit stukje elke dag groter wordt en zij meer vertrouwen in mij krijgt en hopelijk nog veel meer gaat opbloeien, want ze is nog niet volledig geopend.
Het belangrijkste vind ik dat ze elke dag steeds meer ontspanning en vertrouwen krijgt in de spannende dingen die zij tegenkomt. Het rijden gaat goed en ik kan met zekerheid zeggen dat het gelukt is. Ik rijd haar nu een aantal keer in de week helemaal alleen zonder problemen. Ik ben kort geleden voor het eerst naar les met haar geweest. Het was verre van perfect: nog veel spanning, alles uit balans etc. maar ze liep en was eigenlijk super braaf. Ik ben trots dat we al zo ver gekomen zijn en wie weet wat er nog meer te behalen valt voor ons in de toekomst. Ik hoop dat we samen de weg naar Grand-Prix mogen en kunnen doorlopen op een fijne en vriendelijke manier.
Dit was de laatste blog over Four Roses. Wil je ons blijven volgen? Volg dan mijn facebook of instagram pagina (klik onderaan de blog op de buttons). Tot snel!
