Dit is het vervolg van de blog serie: Projectpaard: Four Roses. In deze blogserie vertel ik wat meer over het proces van Four Roses. Deze blog is het vervolg op: Projectpaard: Four Roses (IV)
‘’Nadat ik dat een aantal keer geoefend had ging het dan echt gebeuren: Ik ging erop.’’
De eerste keer erop was nog wel een dingetje. (Zie filmpje onderaan) Het opstappen was geen probleem, maar toen ik daadwerkelijk ging zitten brak de spanning los. Ze begon haar rug direct iets te bollen. Eerst even rustig afgewacht tot de spanning wat afvloeide waarnaar iemand op de grond haar aan de hand mee nam om
wat passen te stappen. Vervolgens ging ze volledig gestrekt staan na een aantal passen stap, dit was toch nog steeds pure spanning, ondanks dat ze na het ‘rust moment’ al beter voelde. Op dat moment dacht ik dan ook vooral, heel stil blijven zitten.. toen ze iets ontspande namen we haar weer mee aan de hand om een aantal stappen te zetten. Daarna heb ik de sessie afgesloten, want ze stapte netjes een aantal passen zonder grote problemen en dat leek mij het juiste moment om te stoppen, zeker gezien de mate van spanning die ze elke keer opbouwde.
In de dagen erna zijn we rustig verder gaan werken, steeds meer en langer stappen, op een grotere volte aan de longe stappen en los stappen etc. Vervolgens werd het tijd om weer een stapje verder te gaan.
De draf was ook weer een nieuw obstakel. Als ik mijn been al aanlegde voelde ik al dat ze daarop wat spanning opbouwde. Daarom probeerde ik elke keer mijn been toch iets aan te leggen zodat het meer ‘normaal’ zou gaan worden. Uiteindelijk probeerde ik aan te draven en ging ze eigenlijk al gelijk
in de staak. Dit was dan ook duidelijk het gedrag wat ze vertoonde toen we haar
kochten. Inmiddels waren we een half jaar verder en hadden we aardig wat lichamelijke problemen opgelost, maar het mentale aspect moest ook nog verwerkt worden. Roos had op dat moment alleen nog de herinnering dat het zeer deed en viel daardoor gelijk in haar oude gedrag terug: staken en de neiging hebben om te bokken.
Door dit toch elke keer mee te nemen en gewoon met rust weer rustig aan te dribbelen/draven, werd het aandraven opzich al een stuk minder erg, met verloop van tijd kon ik rustig aan draven en weer een overgang terugmaken naar stap. Ik kon echter geen volle rondes draven, want ik merkte dat ondanks dat ik haar geruime tijd aan de hand had gewerkt en gelongeerd had, ze elke keer toch neigde naar te gaan staken tijdens het rijden. Gedurende de trainingsperiode had ik vooral het idee dat dit gedrag kwam doordat ze nog zo onwijs scheef was. Ik had eigenlijk het idee dat het door dit werk al veel beter was geworden. Ze was ook daadwerkelijk beter geworden, maar door het ruitergewicht er aan toe te voegen, bleek toch wel dat ze nog schever was dan ik daarvoor dacht en had opgemerkt. Ik besefte mij op dat moment dat er nog echt heel veel meer werk in zat dan ik op dat moment had gedacht.
Omdat ik het gevoel had dat ik met het werk aan de hand en het longeren even niet veel meer progressie boekte(soms heb je van die periodes) probeerde ik in het begin haar gedrag gewoon rustig te negeren en verder te rijden, maar de focus te leggen op haar rechter te maken door aan simpele oefeningen te werken. Op de duur bleef ze dit gedrag houden en wilde ik toch uitsluiten dat er niet nog ergens een blokkade zat… Dus weer de chiropractor gebeld om haar na te laten kijken.
Wat bleek inderdaad: Juist, ze had een enorme blokkade in de hals en haar schouders zaten enorm vast. Mogelijk had ze ook nog een ontsteking in de hals. Advies: Losmaken, 2 weken ontstekingsremmer en dan kijken of haar gedrag verbeterd. Na de behandeling kon ik wel direct merken dat Roos gelijk een stuk relaxter was. Ik vond dat ook fijn om te zien, want dat hield ook in dat ze nog steeds veel spierspanning had, maar dat het nu weer voor een deel werd opgelost en we weer verder konden gaan sleutelen.
Doordat dit hele proces dus nog wel veel langer ging duren dan dat ik de laatste weken had ingeschat, begon ik een beetje te denken wat ik nu precies met haar wilde. Ik had bedacht dat ik graag –als alles lukte- haar in de sport wilde uitbrengen, maar nu het zeker nog wel een half jaar ging duren voordat ik echt met haar kon gaan rijden vroeg ik mezelf af of ik haar misschien toch nog wilde laten dekken.., het was inmiddels wel al eind mei..
Ik peinsde nog wat dagen door tot de volgende hengstigheid….
