Dit is het vervolg van de blog serie: Projectpaard: Four Roses. In deze blogserie vertel ik wat meer over het proces van Four Roses. Deze blog is het vervolg op: Projectpaard: Four Roses (II)
”Inmiddels staat Roos lekker in de weide samen met Mazzeltov en kan ik de verschillen in haar gedrag al langzaam beginnen te merken. Het gaat in ieder geval de goede kant op!”
Ondertussen zijn we al weer een tijdje verder en is het tijd voor een vervolg op de laatste blog. Roos heeft zich in de tussentijd veel ontwikkeld en is een stuk vrolijker geworden. In het begin toen Roos naar stal kwam, zoals ik in blog II al vertelde, was ze constant erg gespannen en gestresst. Als ik haar pakte om te poetsen dan stond ze non-stop te trillen van de spanning. Om haar wat relaxter te krijgen ben ik haar nu magnesium gaan voeren. Voordat een mineraal werkt kan dit soms best even duren, maar ik kon vrij snel merken dat Roos er rustiger door werd.
”Magnesium is een belangrijke stof voor de ontspanning van de spieren daarnaast voorkomt het ook stijve of stramme spieren*1. Magnesium staat verder ook wel bekend als het anti-stress mineraal*2.”
Nadat ik haar de tijd heb gegeven om te wennen aan de nieuwe plek ben ik begonnen met haar te longeren en aan de hand te werken. In het begin werd ze daar ook heel gespannen bij, want alles was weer een nieuwe ervaring. Echter met veel rust en geduld wordt ze elke dag weer wat rustiger. Het mooie van werken aan de hand is dat ik altijd een goed idee krijg van wat een paard geleerd heeft en waar er problemen ontstaan. Ik zeg altijd: werken aan de hand is eigenlijk rijden vanaf de grond. Met werk aan de hand ontdek je waar de problemen zijn en kan je zoveel oplossen waar je anders met rijden ook tegenaan zou lopen.
Ik ben met Roos dan ook begonnen met het werk aan de hand. Zo merkte ik al direct dat wijken voor spanning zorgde. De dagen erna merkte ik echter ook wel gelijk dat de spanning snel afvloeide en het wijken al snel beter ging, zo begon ik ook aan schouder binnenwaarts, wijken langs de wand en door middel van een rechtsomkeert kon ik plotseling travers inzetten. Ik verbaasde mij vooral over de snelheid waarop Roos leert, hoe graag ze eigenlijk alles goed wilde doen, maar ook hoe weinig ik haar hoefde te corrigeren. Ik begin steeds meer te begrijpen dat behalve ze lichamelijke problemen had ook totaal niet begrepen is geweest. Eigenlijk wil ze zo graag alles goed doen dat ze een fout bij zichzelf niet tolereert en daardoor kortsluiting ontstaat in wat ze wil en wat er gevraagd wordt. Die kortsluiting uit zich dan in spanning en staken.
Echter zag ik ook echt de beperkingen in haar lijf die op dit moment speelden om de oefeningen correct uit te voeren. 
Ik heb daarop besloten even het werk aan de hand weer neer te leggen, haar de tijd te geven alles mentaal te verwerken en om te beginnen met longeren, iets wat ze al kent. Het longeren hield ik dan ook echt bij: gewoon heel simpel longeren, niets meer dan een hoofdstel op met de longeerlijn eraan. Daarbij was eigenlijk mijn enige doel om haar te leren stretchen.
Door correct te stretchen maakt een paard lengte in de spieren en de wervelkolom. Wanneer je spieren rekt, rek je eigenlijk de vezels op en worden deze langer, hierdoor neemt de spanning van de spier af en ontstaat er ontspanning. Een ander bijkomend voordeel dat stretchen heeft is dat er dopamine vrijkomt waardoor een paard meer rust en ontspanning vindt. Echter is het wel altijd heel belangrijk dat het stretchen vanuit het paard zelf komt en niet geforceerd wordt.
Toen ik eenmaal een tijdje met haar gewerkt had, zowel met werk aan de hand als aan de longe en ze in de algemene dagelijkse dingen steeds rustiger werd, wilde ik kijken of ik langzaam richting rijden kon gaan werken. Het was voor mij wel duidelijk dat echt trainen voorlopig nog niet aan de orde was. Sterker nog: ik had eigenlijk wel verwacht dat ik op dit punt al een stuk verder zou zijn. We hebben wel al aardig wat problemen opgelost, maar zeker nog niet alles. De maagzweer hadden we inmiddels aardig bestreden, ze was een stuk vrolijker, beter in haar vacht, minder singeldrang, minder boos en gevoelig in de breedste zin.
Maar om te beginnen met rijden moet je er eerst opkomen.. Nou daar ontstond het volgende probleem. De vorige eigenaresse vertelde mij dat ze met opstappen elke keer achteruit liep en dan vooral in het begin toen ze haar net had. Ik besloot om dit vanuit het werk aan de hand op te pakken. Eerst heb ik haar wat losgewerkt, om vervolgens ernaast te staan en net te doen alsof ik ging opstappen. En daar ging Roos… in de versnelling achteruit. Ik reageerde er niet op maar liep gewoon met haar mee tot ze stil stond. Dit was de 1ste keer ongeveer de halve baan door totdat ze stilstond. Hierop beloonde ik haar en nam haar mee naar voren waarop ze vervolgens weer hetzelfde deed. Na een aantal keer oefenen kon ik, terwijl ze stilstond, rustig mijn voet in de beugel doen en gaan hangen. Ook hier gaf ze weer aan dat ze spanning had, maar zoals met de voorgaande dingen moet ik alles stap voor stap met haar doorlopen om haar vertrouwen te winnen. Nadat ik dat een aantal keer geoefend had ging het dan echt gebeuren: Ik ging erop.
In mijn volgende blog vertel ik jullie hoe dit verder verloopt.
